| این شهر که همچون توئی در آن (1) | لا أُقسِمُ بِهٰذَا البَلَدِ | 90:1 |
| با این همه آزارها، به رساندنِ پیغام مشغولی، و بی احترامی میشوی (2) | وَأَنتَ حِلٌّ بِهٰذَا البَلَدِ | 90:2 |
| و همچنین پدر و مادر که برای تربیت فرزند خود باید رنج بکشند و نیز رنجی که فرزندان، برای تربیت خود می بینند، همه شاهد و گواهند (3) | وَوالِدٍ وَما وَلَدَ | 90:3 |
| که ما انسان را در رنج آفریده ایم؟ (۴) | لَقَد خَلَقنَا الإِنسانَ في كَبَدٍ | 90:4 |
| آیا با این قانونِ محکمِ انسانی، آن انسانِ بانفوذ و مغرور و توانا، تصور میکند که دیگر کسی زورش به او نمیرسد؟ (5) | أَيَحسَبُ أَن لَن يَقدِرَ عَلَيهِ أَحَدٌ | 90:5 |
| او پی در پی به مردم میگوید، که مالی فراوان تلف کردم تا به چنین مقامی رسیده ام (یعنی صاحبان مقام که حاضر نیستند، حقا برای اصلاح مردم فداکاری نمایند، برای فریب مردم پی در پی می گویند، که در گذشته برای مردم چنین و چنان کرده ام و بنابر این حق بود که به چنین مقامی برسم و حالا دیگر نباید زحمت بکشم و به بیچارگان کمک کنم، بلکه باید از زحمات گذشته ام، به نفعِ خودم استفاده ببرم) (۶) | يَقولُ أَهلَكتُ مالًا لُبَدًا | 90:6 |
| آیا چنین شخصی گمان می کند که کسی او را ندیده؟ (معمولا اینگونه اشخاص با اینکه میدانند مردم او را میشناسند و دیده اند که با چه حیله هائی از هیچ، به این مقام و ثروت رسیده اند، خود را به نادانی میزنند و پی در پی، منّت وجودِ خود را بر مردم می گذارند و با نطق های آتشین، خود را دلسوز و فداکار جامعه در گذشته معرفی میکنند و چیزی از مردم طلب کارند) (7) | أَيَحسَبُ أَن لَم يَرَهُ أَحَدٌ | 90:7 |
| آیا ما که خالق او هستیم برای او دو چشم ننهاده ایم؟ (8) | أَلَم نَجعَل لَهُ عَينَينِ | 90:8 |
| و یک زبان و دو لب قرار ندادیم؟ (خالق عالم به انسان دو چشم داده تا هم خود را خوب ببیند و هم دیگران و هم گذشته و آینده بشر را و یک زبان داده، که کمتر حرف بزند و دو لب در جلوی زبان انسان نهاده، تا حرفی را که میخواهد بزند، با دو لب خود جلوی آنرا بگیرد، تا خوب نتیجهِ سخن گفتن خود را نیندیشد، سخنی نگوید، ولی اشخاص خود خواه و مغرور کم عمل می کنند و از گذشته پر میگویند و اصلا نمیخواهند دقت نظر داشته باشند) (9) | وَلِسانًا وَشَفَتَينِ | 90:9 |
| آری، ما او را به آن دو راه خوب و بد، کاملا برجسته و روشن، از طریق عقل و دین راهنمائیش کردیم، تا يقين کند که برای رستگاری حقیقی آینده اش، باید در راه بهبود اجتماع، همچون پدر و مادر و مصلحین حقیقی جامعه و پیغمبران و طرفداران جدی آنان، فداکارانه به خود زحمتهای سختی دهد (10) | وَهَدَيناهُ النَّجدَينِ | 90:10 |
| ولی او در زندگی خود نخواسته است که از کوه بالا رود (11) | فَلَا اقتَحَمَ العَقَبَةَ | 90:11 |
| و تو نمیدانی که بالا رفتن از کوهی دشوار، چه میباشد (12) | وَما أَدراكَ مَا العَقَبَةُ | 90:12 |
| مانند آنست، آزاد کردنِ یک انسانِ گرفتار (بصورت اسیر یا بنده یا گرفتاران مشابه اینها) (13) | فَكُّ رَقَبَةٍ | 90:13 |
| یا خوراک دادن، در زمان قحطی (1۴) | أَو إِطعامٌ في يَومٍ ذي مَسغَبَةٍ | 90:14 |
| به یتیمی آشنا (15) | يَتيمًا ذا مَقرَبَةٍ | 90:15 |
| یا مسکین زمین گیر (1۶) | أَو مِسكينًا ذا مَترَبَةٍ | 90:16 |
| و این نیز به شرطی است، که از دسته کسانی باشد، که به پیغامِ الله ایمان آورده باشند و خود و دیگران را به صبر و شجاعت تشویق کنند و به دلسوزی های اجتماعی، یکدیگر را سفارش نمایند (17) | ثُمَّ كانَ مِنَ الَّذينَ آمَنوا وَتَواصَوا بِالصَّبرِ وَتَواصَوا بِالمَرحَمَةِ | 90:17 |
| اینانند، آن مردمِ خوشبخت و راست( 18) | أُولٰئِكَ أَصحابُ المَيمَنَةِ | 90:18 |
| و کسانی که سخنان مستدل ما را انکار نمودند، آن مردمِ بدبخت و کج می باشند (19) | وَالَّذينَ كَفَروا بِآياتِنا هُم أَصحابُ المَشأَمَةِ | 90:19 |
| که بر آنان آتشی است که از همه طرف، بر ایشان بسته شده است (20) | عَلَيهِم نارٌ مُؤصَدَةٌ | 90:20 |
