38 طارق

ترجمه و تفسیر مفسرین قرآن در مورد این سوره

اینکه خالق عالم در سوره بالا فرموده، انسان از آبی جهاننده و ریزان که خون باشد، آفریده شده، از آنروست که هم نطفه نر و ماده از خون پدید آمده و هم این دو نطفه، وقتی بهم چسبیدند و یکی شدند، از خونِ رحمِ مادر تغذیه میکنند و تکثیر می یابند و از آن، اعضاء و اجزای بچه پدید میاید، و هم تا آخرِ عمر انسان از خون تغذیه مینماید و سلول های مرده اش، دوباره و سه باره، جای خود را به سلولهای زندهِ تازه ساخته شده میدهد و خدای یکتا در اولین جملاتی از قرآن، که در شبِ مبعثِ پیغمبر اسلام به او گفته بود، این تذکر را نیز داده بوده که «خلق الانسان من علق» یعنی خالق عالم انسان را از خونی آفرید و این مانع آن نمی شود که الله قبل از خون، انسان را از خاک و یا آب و یا گلی آفریده باشد و یا بعد از خون، انسان را از نطفه و بعد از نطفه از علقه و بعد از آن مضغه بیافریند. حال ببینیم که مفسرین قرآن در ترجمه و تفسیر این سوره چه گفته اند؟

در ترجمه چنین نوشته اند: قسم به آسمان و به شب در آینده، و چه دانا کرد تو را، که چیست، آینده به شب؟ ستاره ای درخشنده است. نیست کسی، جز بر اوست نگهبانی، پس باید که بنگرد انسان، که از چه آفریده شد، آفریده شده از آبی جهنده، که بیرون آید از میان کمر و استخوان های سینه (در ترجمه قرآنی که چاپخانه علمی منتشر کرده و هفت نفر از علمای حوزه علمیه قم آنرا تصحیح کرده اند، نوشته شده، آبی جهنده که بیرون می آید، از میانه پشت پدر و استخوانهای سینه مادر و این ترجمه را قرآن فارسی اقبال که جدیداً منتشر شده و تجدید چاپی است، از ترجمه و تفسیر نوبری معروف نیز نوشته است) همانا اوست، بر باز گردانیدنش توانا، روزیکه فاش شوند رازهای درون، پس نیستش، نه قوتی و نه یاوری، سوگند به آسمان دارای برگشت یا دارای باران و به زمین دارای شکاف، که آن سخنی است تمیز دهنده (یا جداسازنده) و نیست آن بیهوده، همانا ایشان چاره نیرنگ آرند، نیرنگی (در تفسیر تصحیح هفت عالم حوزه قم نوشته شده، بدرستی که ایشان چاره میکنند، چاره کردنی) و نیرنگ آرم، نیرنگی (و چاره میکنم چاره کردنی) پس مهلت ده کافران را ،مهلتشان ده اندکی (در تصحیح شده هفت عالم حوزه علمی قم، بر خلاف لغت عرب و تفسيرها نوشته شده، مهلت میدهم ایشان را تا وقت کیفر).

باید دانست که مترجمین قرآن، مخصوصاً ترجمه تصحیح شده بوسیله هفت عالِم قُم، کم و بیش از ترجمه و تفسير ابوالفتوح رازی تقلید کرده اند و چون در تفسیر ابوالفتوح رازی (خلاف ترجمه قرآن) در آخر این سوره اشتباهی شده و بر خلافِ تمام مفسرین دیگر نوشته شده، مهلت میدهم ایشان را (بجای مهلت بده ایشان را)، هفت علمای حوزه علمیه قم نیز، اشتباه ابوالفتوح رازی را، بدون توجه به متن عبارت قرآن، تکرار کرده اند. در تفسیر این سوره مقدمتاً باید دانست، که مفسران شیعه و سنی، در تفسیر سوره های قرآن اختلافی با هم ندارند، زیرا مفسرانِ بزرگ شیعه و سنی، هم روایات سنی را ذکر میکنند و هم روایات شیعه را و سبک هر دو، این بوده که از خود کمتر اظهار نظر نمایند، بلکه برای هر آیه، چند معنای مختلف، روی چند روایت مختلف بگویند و زمینه را برای خواننده، چنان آماده کنند، که هر کس قرآن را مطالعه میکند، از هر آیه ای، چند عقیده ی مختلف و ضد و نقیض بدست آورد و هرگز به حقیقتِ قرآن، آنطور که الله خواسته، پی نبرد، تا پی در پی مذهب ها در میان مسلمانان پیدا شود و مسلمین، نادان و بی خبر از قرآن و موهوم پرست بار آیند و نتیجتاً زیر دستِ اجانب شوند، همانطور که شده اند.

پس از این مقدمه میپردازیم به تفسیر مفسرین و برای اینکار به مطالب تفسير ابوالفتوح رازی که از هر تفسير دیگری مفصل تر است می پردازیم و اگر مطلبِ مهمتری در تفسير طنطاوی باشد، آنرا هم در پرانتز تذکر میدهیم:

قسم به آسمان و ستارگانی که در شب پیدا می شوند، بعضی مفسران گفته اند، روزی ابوطالب، عموی پیغمبر اسلام با او نان میخورد، ستاره ای از آسمان افتاد و هر چه را داشتند، بسوزانید، ابوطالب گفت، این چیست؟ پیغمبر گفت، این آیتی است آسمانی و در دنبال آن این سوره نازل شد (در تفسير طنطاوی این روایت مسخره نیست).

مجاهد که یکی از مفسرین قديم قرآن است، گفته است، نه ستارگان درخشان، بلکه ستارگانِ سوراخ کننده (در لغت عرب ثاقب که در متن دو معنا دارد، یکی در خشان و یکی سوراخ کننده) و مقصود، شهاب های آسمانی است، که برای تیرباران کردنِ شیطان ها می افتند و شيطان ها را سوراخ می کنند.

ابن زید که مُفسرِ قدیمیِ دیگری است گفته، درخشان، ستارهِ ثُریا است که مجموعهِ منظمی از ستارگانِ درخشانِ نزدیک بهم اند.

بعضی دیگر گفتند، یک ستارهِ درخشان است و آن زحل است که از آسمان هفتم میتابد (اولا اینها را تفسير طنطاوی ننوشته، و طارق را تمامِ ستارگانِ درخشان آسمانی میداند و ثانیا باید دانست، که بر اساسِ آیاتِ مختلفِ قرآن و تطبیق آنها با علوم جدید، منظورِ قرآن از ستارگانِ درخشانِ آینده در شب، مریخ و زحل و مشتری است که مخصوصا زحل و مشتری با تمام علامات ذکر شده در قرآن تطبیق دارد) هیچکسی نیست، مگر بر او نگهبانی است (در باره نگهبان، تمام مفسرین همانرا که من نوشته ام گفته اند، بدون توجه دادن به سوره قاف و رعد و غيره، ولی هیچیک تذکر نداده اند که چه ارتباطی میان قسم به ستاره درخشان است با بودنِ نگهبان برای مردم، و اصولاً مفسرینِ قرآن، هیچیک نخواسته اند بدانند که قسم های قرآن برای گواهی و استدلال است، نه برای قسم های بیهوده و یا برای ذکر مخلوقات الله و نعمت آنها برای مردم) روایت است که رسول الله گفت، خدای را ۱6۰ فرشته اند، که بلاها را از انسان دور کنند و از اینها، هفت فرشته بر چشمِ انسان موكل است، که شیاطین را مانند مگس می رانند، (این روایت در تفسير طنطاوی نیست) پس باید آدمی نظر کند، که از چه چیز آفريده شده؟ از آبی جهنده، آفریده شده که از پشت مرد و سینه زن، آن آب بیرون می آید، یعنی آب مرد که نطفه اوست و آنرا منی میگویند، که از کمر مرد بیرون می آید (عقيده غير عِلمی قدیمی ها) و نطفه زن از سینه و میان دو پستانِ زن (و این عقیده را حتّی قدیمی ها هم، نگفته اند، مگر روی همین تفسیرِ بسیار غلط).

مفسران در معنای ترائب (ترائب در متن آیه است و ما آنرا استخوانهای سینه معنا کرده ایم) خلاف کردند، یکی گفت، جای گردن بند زن باشد، و روایتی دیگر گفت، ترائب یعنی مجموعِ دست و پا و چشم، یکی دیگر گفت، سینه است و دیگری گفت، گردن است. مفسری دیگر گفت، میان دوش و سینه است، هفتمی گفت، بالای دست هاست، هشتمی گفت، بالای چنبر گردن است، نُهمی گفت، گلو باشد، دهمی گفت، پهلو ها باشند، یازدهمی گفت، جای دل باشد (این موافقِ ترجمه و تفسیرِ صحیح ماست) و آنچه ظاهر است از کلام عرب، مجموعِ استخوانهای سینه است (این نیز موافقِ ترجمه و تفسیرِ ماست).

در تفسير طنطاوی، چون نویسنده ی آن، خود را طرفدار علوم جدید معرفی میکند و کوشش دارد در تفسير خود، علوم جدید را با خیال خود (نه عقل و استدلال) هر چه بیشتر بگنجاند، از ذکر روایاتِ بالا خودداری کرده و پس از سخنانِ بقولِ خود علمی، و بقول ما بی ربط، میگوید، صُلب عبارتست از کمرِ مرد و ترائب محل گردن بند زن است و خدای منظورش از کمر مرد، خود مرد است و مراد از محل گردن بندِ زن، خود زن است و مراد از آبی که از میان کمر و محلِ گردن بند بیرون می آید، آبی است که در هنگام جماع کردن از میان مرد و زن بیرون می آید، به این معنا که از مرد منی بیرون می آید و از زن نطفه و آبِ زن (باید دانست که این تفسيرِ جاهلانه و خیالبافانه را جز طنطاوی، کسی از مُفسرینِ دیگر نکرده، مگر آنانکه ریزه خوارِ اینگونه تفسیرها باشند).

در تفسیر جمله: همانا اوست بر باز گردانیدنش توانا، در تفسير ابوالفتوح رازی چنین نوشته شده، یکی از مفسرین قدیمی گفته، الله بر دوباره زنده کردن آدمی پس از مرگ تواناست و مفسر دوم گفته، الله قادر است که آب منی را که از کمر مرد آمده، دوباره به پشتِ مرد ببرد، مفسر سوم گفت، قادر است آنرا دوباره به آلت تناسلی مرد ببرد، چهارمی گفت، الله قادر است انسان را که از خاک آفریده دوباره به خاک بر گرداند. پنجمی گفت، خدای قادر است، انسان را پس از پیری دوباره جوان و از جوانی، آب منی در آورد، ششمی گفت، رجع که (ما آنرا، باز گرداندن معنا کرده ایم) بمعنای حَبس است، یعنی الله قادر است، آب منی را در کمرِ مرد نگه دارد و حبس کند و نگذارد، موقعِ جماع بیرون ریزد و در اینجا ابوالفتوح رازی اظهار نظر میکند، که قول مفسر اولی به حقیقت نزدیک تر است. طنطاوی نیز این قول را گرفته و از اقوال دیگر صرف نظر کرده است، چون اگر بخواهیم، بقیه تفسير ابوالفتوح رازی و دیگران را درباره بقیهِ آیاتِ این سوره، بطريق فوق که خلاصه ایست از مفصل تفسير ابوالفتوح و طنطاوی، شرح دهیم، باعثِ طولِ کلام میگردد، از بقیه، صرفنظر شد و یقین است که این تفسیر های بظاهر اسلامی را دشمنانِ قدیمِ اسلام در قالب روایات اسلامی در آورده اند تا مسلمین را مانندِ مسلمانان دنیای امروز، مردمی بی اطلاع از حقیقت قرآن و اسلام و طرفدارِ موهومات، تربیت نمایند و همه را اسیر و زیر دستِ اجانب کنند، چنانکه کرده اند، و متاسفانه امروزه نیز ترجمه و تفسیر جدید آقای زین العابدین رهنما و تفسيرِ مفصلِ الميزانِ طباطبائی و دهها ترجمه و تفسیرِ دیگرِ مانند اینها، تکرارِ اشتباهات و تالیفاتِ مفسرانِ اشتباه کارِ گذشته میباشد.