089-016-010-فجر

« Back to Glossary Index
و اگر پروردگارش او را آزمود و بر او روزی اَش را تنگ نمود(یعنی قانون اجتماعی الله باعثِ بدبختی او شد) میگوید، پروردگارم مرا خوار ساخت (تقصیر را به گردن الله می اندازد و تصور می کند که الله نظری خصوصی با کسی دارد) (16)
وَأَمَّا إِذَا مَا ابْتَلَاهُ فَقَدَرَ عَلَيْهِ رِزْقَهُ فَيَقُولُ رَبِّي أَهَانَنِ


ترجمه به فارسی:

و اما هنگامی که او را بیازماید و روزی‌اش را بر او تنگ گیرد، می‌گوید: پروردگارم مرا خوار کرد.


تحلیل جمله به فارسی:

تحلیل واژه‌ها:

  1. وَأَمَّا:
    • حرف «و» عطف است که دو جمله یا عبارت را به هم مرتبط می‌کند.
    • «أَمَّا» ابزاری است برای بیان یک شرط یا حالت، که می‌توان آن را به «اما اگر» ترجمه کرد.
  2. إِذَا مَا:
    • «إِذَا» حرف شرط است که وقوع چیزی را در زمان آینده یا حال نشان می‌دهد.
    • «ما» در اینجا برای تأکید بر شرط استفاده شده است.
  3. ابْتَلَاهُ:
    • فعل ثلاثی مزید از ریشه «بَلَوَ» به معنای آزمایش کردن.
    • صیغه ماضی مفرد مذکر با ضمیر متصل «هُ» (او) برای اشاره به فردی که مورد آزمایش قرار گرفته.
  4. فَقَدَرَ:
    • فعل ثلاثی مجرد از ریشه «قَدَرَ» به معنای اندازه‌گیری یا تنگ کردن.
    • صیغه ماضی مفرد مذکر.
  5. عَلَيْهِ:
    • جار و مجرور. حرف «علی» به معنای «بر» و ضمیر «ه» (او) متصل به آن.
  6. رِزْقَهُ:
    • اسم «رِزْق» به معنای روزی.
    • ضمیر متصل «هُ» (او) مالکیت را نشان می‌دهد.
  7. فَيَقُولُ:
    • فعل مضارع از ریشه «قَوْل» به معنای گفتن.
    • صیغه مضارع مفرد مذکر.
  8. رَبِّي:
    • اسم «رَبّ» به معنای پروردگار.
    • ضمیر متصل «ي» مالکیت را نشان می‌دهد (پروردگار من).
  9. أَهَانَنِ:
    • فعل ثلاثی مزید از ریشه «هَانَ» به معنای خوار کردن.
    • صیغه ماضی مفرد مذکر با ضمیر متصل «نِ» (مرا).

نوع جمله:

این جمله، جمله‌ای شرطی است که با «إِذَا» آغاز شده است. دو بخش دارد:

  1. شرط: إِذَا مَا ابْتَلَاهُ فَقَدَرَ عَلَيْهِ رِزْقَهُ
  2. نتیجه: فَيَقُولُ رَبِّي أَهَانَنِ

معنا و مفهوم کلی:

این آیه در توصیف رفتار انسان‌ها هنگام مواجهه با سختی‌ها و آزمایش‌های الهی است. وقتی خداوند روزی انسان را تنگ می‌گیرد، برخی افراد این را نشانه خوار شدن می‌دانند؛ در حالی که این تنها بخشی از آزمایش الهی است.


بررسی دستوری:

  • جمله شرطی: با حرف شرط «إِذَا» آغاز شده و دلالت بر رابطه علت و معلولی دارد.
  • فعل‌های ماضی و مضارع: ترکیب افعال ماضی («ابْتَلَاهُ»، «فَقَدَرَ») و مضارع («فَيَقُولُ») نشان‌دهنده توالی زمانی و استمرار در نتیجه‌گیری است.
  • جار و مجرور: استفاده از عبارت‌هایی مانند «عَلَيْهِ» برای بیان موقعیت مکانی یا ارتباطی.
  • ضمیر متصل: ضمیرهای متصل مانند «هُ»، «ي»، و «نِ» نشان‌دهنده مالکیت یا ارتباط مستقیم با فاعل جمله هستند.
Nach oben scrollen