089-007-010-فجر

7. إِرَمَ ذَاتِ الْعِمَاد

„ارم، صاحب ستون‌ها (یا دارای ستون‌های بلند).“

تحلیل جمله به زبان فارسی:

این جمله از دو بخش اصلی تشکیل شده است:

1. إِرَمَ
   • ارم: نام یک شهر یا منطقه تاریخی است که در قرآن به عنوان شهری عظیم با ستون‌های بلند ذکر شده است.
   • نقش دستوری: اسم خاص (علم).
   • حالت اعراب: منصوب (به دلیل اینکه مفعول دوم فعل محذوف است، مثلاً اذکر یا اعنی در تقدیر).
2. ذَاتِ الْعِمَادِ
   • ذات: به معنای „صاحب“ یا „دارای“.
     • نقش دستوری: مضاف.
     • حالت اعراب: مجرور (چون مضاف‌الیه „إِرَمَ“ است که منصوب بوده و ذات نیز با آن مطابقت دارد).
   • العماد: به معنای ستون‌ها یا پایه‌ها.
     • نقش دستوری: مضاف‌الیه ذات.
     • حالت اعراب: مجرور (چرا که مضاف‌الیه است).

بررسی نحوی (گرامری):

1. إِرَمَ:
   • اسم خاص است و در اینجا به صورت منصوب آمده است.
   • دلیل نصب: مفعول دوم برای فعل محذوفی مانند „اذکر“ یا „اعنی“ است.
2. ذَاتِ:
   • اسم مؤنث است و به معنای „صاحب“ استفاده می‌شود.
   • در اینجا، مضاف به کلمه „العماد“ است و با „إِرَمَ“ که مؤنث است، تطابق دارد.
3. الْعِمَادِ:
   • جمع یا مفرد کلمه „عمود“ به معنای ستون است.
   • چون مضاف‌الیه „ذات“ است، حالت جر دارد و با „ال“ تعریف شده است.

نوع جمله:

• ساده و توصیفی: این جمله یک جمله اسمیه کوتاه است که ویژگی شهر ارم را بیان می‌کند. جمله از لحاظ معنا توصیفی بوده و اطلاعاتی درباره ارم ارائه می‌دهد.

مفهوم کلی:

این آیه اشاره به شهری دارد که در زمان‌های گذشته به بزرگی و شکوه معروف بوده است. در قرآن کریم، به شهر ارم به عنوان نمونه‌ای از تمدن‌های عظیمی اشاره شده که به دلیل ظلم و طغیان از بین رفته‌اند. این توصیف بر عظمت سازه‌های آن شهر تأکید دارد.