085-001-028-بروج

۱. تجزیه و تحلیل واژگان به صورت لغوی و ریشه‌شناسی:

الف) وَ

• نوع کلمه: حرف عطف
• معنا: „و“ به معنای „و همچنین“، „و“ برای ارتباط دادن جمله‌ها یا عبارات استفاده می‌شود.
• نقش دستوری: عطف بین دو مفهوم یا جمله.

ب) السَّمَاء

• نوع کلمه: اسم
• ریشه: „س-م-و“
• معنا: آسمان، فضای بالای زمین.
• حالت دستوری: معرفه است؛ زیرا با „ال“ (ادوات تعریف) آمده است.
• اعراب: مرفوع، زیرا مبتدا یا جزء اصلی جمله است.

ج) ذَاتِ

• نوع کلمه: اسم مؤنث
• ریشه: „ذ-و“
• معنا: صاحب، دارنده.
• حالت دستوری: مضاف است و به کلمه بعد (البروج) اضافه شده است.
• اعراب: مجرور، زیرا مضاف‌الیه آن (البروج) آمده است.

د) الْبُرُوجِ

• نوع کلمه: اسم جمع
• ریشه: „ب-ر-ج“
• معنا: برج‌ها، قلعه‌ها، یا نشانه‌های مشخص در آسمان. در اینجا به برج‌های فلکی اشاره دارد.
• حالت دستوری: معرفه است؛ زیرا با „ال“ آمده است.
• اعراب: مجرور، زیرا مضاف‌الیه برای „ذات“ است.

۲. نوع جمله:

این جمله خبری است و بیانگر صفتی از آسمان است.

ساختار دستوری:

• مبتدا: «السَّمَاء»
• خبر: «ذَاتِ الْبُرُوجِ»
• «وَ» حرف عطف است که این جمله را به جملات قبلی یا بعدی مرتبط می‌کند.

۳. معنا و مفهوم کلی آیه:

آیه اشاره به آسمانی دارد که دارای برج‌ها یا نشانه‌های مشخصی است. این برج‌ها می‌توانند اشاره به برج‌های فلکی باشند که در علم نجوم معروف هستند و به نوعی نشانه‌ای از عظمت و نظم الهی محسوب می‌شوند.

۴. پیام آیه:

این آیه بیانگر قدرت و عظمت خداوند در خلق آسمان و نشانه‌های موجود در آن است که انسان را به تفکر در خلقت و تدبر در نظام کیهانی دعوت می‌کند.