074-011-005-مدثر

تحلیل دستوری

1. ذَرْنِي:
   • فعل امر: این فعل امر از مصدر „وَذَرَ“ (به معنای رها کردن) آمده است.
   • یاء متکلم: حرف „ی“ در انتهای فعل به معنای „من“ است و نشان‌دهنده مخاطب قرار دادن متکلم (خدا) است.
2. وَمَنْ:
   • حرف عطف „وَ“: به معنای „و“ است که جمله‌ها را به هم متصل می‌کند.
   • اسم موصول „مَنْ“: به معنای „کسی که“ است.
3. خَلَقْتُ:
   • فعل ماضی: این فعل از مصدر „خَلَقَ“ (به معنای آفریدن) آمده است.
   • تاء فاعلی: „تُ“ نشان‌دهنده فاعل اول شخص مفرد (من) است.
4. وَحِيدًا:
   • حال منصوب: به معنای „تنها“ است و به حالت کسی که آفریده شده اشاره دارد.

ریشه‌شناسی و معنی

• ذَرْنِي: ریشه „و-ذ-ر“ به معنی رها کردن.
• خَلَقْتُ: ریشه „خ-ل-ق“ به معنی آفریدن.
• وَحِيدًا: ریشه „و-ح-د“ به معنی تنها یا یکتا.

نوع جمله

جمله در این آیه یک جمله امری مرکب است که از دو بخش اصلی تشکیل شده است:

1. امر به رها کردن: „ذَرْنِي“.
2. توضیح درباره کسی که خلق شده: „وَمَنْ خَلَقْتُ وَحِيدًا“.

این جمله دستوری و توصیفی است که بر قدرت و فعل الهی تأکید دارد.