آیه 8 „فَإِذَا نُقِرَ فِي النَّاقُورِ“تحلیل دستوری:- فَ: حرف عطف است و به معنای „پس“ یا „آنگاه“ می‌باشد که برای اتصال جملات و بیان ترتیب زمانی یا نتیجه به کار می‌رود.
- إِذَا: حرف شرط غیر جازم است و به معنای „هنگامی که“ یا „وقتی که“ می‌باشد. این حرف برای بیان وقوع شرط در آینده استفاده می‌شود و معمولاً با فعل ماضی همراه می‌شود تا وقوع قطعی را نشان دهد.
- نُقِرَ: فعل ماضی مجهول است. ریشه‌ی این فعل „ن-ق-ر“ (نقر) است که به معنای „دمیده شدن“ یا „نواخته شدن“ می‌باشد. ساختار آن به صورت مجهول است تا نشان دهد عملی بدون ذکر فاعل انجام شده است.
- فِي: حرف جر است و به معنای „در“ می‌باشد.
- النَّاقُورِ: اسم مجرور است و به معنای „شیپور“ یا „بوق“ می‌باشد. این کلمه از ریشه‌ی „ن-ق-ر“ (نقر) گرفته شده است که معنای اصلی آن به صدا درآوردن یا دمیدن در یک شیء است.
ریشه و معانی:- نقر: این ریشه در زبان عربی به معنای کوبیدن، ضربه زدن و صدا درآوردن است. در متون دینی، این ریشه معمولاً به معنای دمیدن در شیپور قیامت استفاده می‌شود.
نوع جمله:این جمله یک جمله‌ی شرطیه است که با „إِذَا“ آغاز می‌شود و بیانگر وقوع یک رخداد (دمیده شدن در شیپور) در آینده است. شرطیه بودن جمله نشان‌دهنده این است که وقوع آن رخداد، مقدمه‌ای برای وقایع بعدی خواهد بود. | 