آیه 2. الَّذِي خَلَقَ فَسَوَّىٰ- الَّذِي:
- نوع کلمه: اسم موصول
- کاربرد: برای بیان نسبت و ارتباط بین دو جمله یا دو عبارت استفاده می‌شود.
- خَلَقَ:
- نوع کلمه: فعل ماضی
- ریشه: „خ ل ق“
- شخص و تعداد: سوم شخص مفرد
- زمان: گذشته
- فَسَوَّىٰ:
- نوع کلمه: فعل ماضی
- ریشه: „س و ی“
- شخص و تعداد: سوم شخص مفرد
- زمان: گذشته
- حرف عطف „فَ“: نشان‌دهنده پیوستگی و ترتیب در وقایع است.
ریشه و معانی:- خَلَقَ (خ ل ق):
- معنی: آفریدن، ایجاد کردن
- کاربرد در زبان: به معنای ایجاد یا ساختن چیزی از عدم یا به شکلی نوآورانه.
- سَوَّىٰ (س و ی):
- معنی: تنظیم کردن، متعادل کردن، هموار کردن
- کاربرد در زبان: به معنای مرتب‌سازی یا هموارسازی چیزی به شکل مناسب و متعادل.
نوع جمله و معنا:- نوع جمله: خبری
- معنی کلی آیه به فارسی: „همان که آفرید و سپس هماهنگ کرد.“
این جمله به توصیف قدرت و توانایی خداوند در خلق موجودات و تنظیم دقیق و متعادل آنها می‌پردازد. |
