096-017-002-علق

آیه „فَلْيَدْعُ نَادِيَه“

1. ساختار دستوری:
   • فَلْيَدْعُ: این کلمه از فعل امر تشکیل شده است. „فَـ“ حرف عطف است که برای نتیجه‌گیری یا تأکید استفاده می‌شود. „لْ“ علامت امر است. „يَدْعُ“ فعل مضارع مجزوم از ریشه „د-ع-و“ به معنای دعوت کردن یا فراخواندن است. در اینجا، به معنای „بگذارید او دعوت کند“ یا „او باید دعوت کند“ آمده است.
   • نَادِيَه: این کلمه مفعول به یا اسم مکان است. „نادِي“ به معنای مجلس یا جمعیت است و „ه“ ضمیر متصل به معنای „آن“ یا „او“ است. در نتیجه به معنای „مجلسش“ یا „جمعیتش“ می‌باشد.
2. ریشه و معانی:
   • د-ع-و (دعوت): این ریشه به معنای فراخواندن، دعوت کردن یا صدا کردن است.
   • ن-د-و (نداء): این ریشه به معنای ندا دادن، صدا زدن یا اعلام کردن است. نادی به معنای مکان اجتماع و جمعیت نیز از همین ریشه است.
3. نوع جمله:
   • این جمله یک جمله امری است که در آن فعل امر استفاده شده است و نشان‌دهنده دستور یا خواست انجام یک عمل (در اینجا دعوت کردن) توسط فاعل می‌باشد.

این آیه بخشی از داستانی است که در آن فردی به خاطر کفر و نافرمانی‌اش مورد تهدید قرار می‌گیرد و به او گفته می‌شود که جمعیت یا گروه خود را برای کمک فراخواند.