آیه ۳۹ «إِلَّا أَصْحَابَ الْيَمِينِ»تحلیل گرامری:- إِلَّا:
- نوع کلمه: حرف استثناء.
- کاربرد: برای استثناء کردن چیزی از جمله مورد استفاده قرار می‌گیرد.
- أَصْحَابَ:
- نوع کلمه: جمع مکسر.
- ریشه: «ص ح ب»
- نقش نحوی: مفعولٌ به منصوب (در اینجا نقش مفعول دارد زیرا بعد از حرف استثناء «إِلَّا» آمده و در جمله‌های استثنایی معمولاً مفعول منصوب می‌شود).
- الْيَمِينِ:
- نوع کلمه: اسم معرفه.
- ریشه: «ی م ن»
- نقش نحوی: مضافٌ إلیه مجرور (چون به «أَصْحَابَ» اضافه شده و اضافه‌ی اسمی است).
ریشه‌شناسی:- ص ح ب: این ریشه در عربی به معنای همراهی، دوستی و یاری می‌باشد. در اینجا به معنای «همراهان» یا «یاران» آمده است.
- ی م ن: این ریشه به معنای راست، برکت و خوشبختی است. در اینجا به معنای «راست» آمده که اشاره به دسته‌ای از افراد دارد که در قرآن کریم معمولاً به عنوان افرادی نیکوکار و اهل بهشت توصیف می‌شوند.
نوع جمله:این جمله یک ساختار استثنایی است که جزئی از یک جمله بزرگ‌تر است. در این نوع جملات، «إِلَّا» برای استثناء کردن گروهی از افراد یا اشیا از حکم یا ویژگی کلی‌ای که برای دیگران ذکر شده، استفاده می‌شود. در مجموع، این آیه اشاره به گروهی دارد که از حکم عمومی‌ای که در آیات قبل ذکر شده، مستثنی هستند و به عنوان یاران راست توصیف می‌شوند. | 