074-003-005-مدثر

تجزیه دستوری:

1. وَ: این حرف واو عطف است که برای پیوند دادن جملات یا عبارات به کار می‌رود.
2. رَبَّكَ:
   • رَبَّ: این کلمه اسم است و به معنای «پروردگار» یا «خداوند» می‌باشد.
   • كَ: این ضمیر متصل به معنای «تو» است و در نقش مضاف‌الیه به کار رفته، به این معنی که پروردگارِ تو.
3. فَكَبِّرْ:
   • فَ: این حرف که فاء عطف نامیده می‌شود، برای نشان دادن نتیجه یا ترتیب زمانی به کار می‌رود.
   • كَبِّرْ: این فعل امر است و از ریشه «ک-ب-ر» آمده که به معنای «بزرگ داشتن» یا «بزرگ شمردن» است. این فعل امر به صورت مفرد مخاطب آمده و به معنای «بزرگ بدار» یا «تکبیر بگو» است.

ریشه‌شناسی:

• ریشه اصلی کلمه „كَبِّرْ“ از ثلاثی مجرد «ک-ب-ر» است که در زبان عربی به معنای بزرگ شدن یا بزرگ داشتن می‌باشد.

نوع جمله:

این جمله یک جمله امری است که به صورت دستوری به پیامبر اسلام (ص) و یا هر مخاطبی که این آیات را تلاوت می‌کند، امر به بزرگداشت پروردگار می‌کند.

معنی کلی:

آیه به این معناست که „پروردگارت را بزرگ بشمار“ که دعوتی است به تکبیر و بزرگداشت خداوند.