074-002-005-مدثر

آیه‌ی 2 «قُمْ فَأَنذِرْ»

تحلیل گرامری:

1. قُمْ:
   • فعل امر: فعل امر از ریشه‌ی ثلاثی مجرد „ق-و-م“ به معنای „برخیز“ یا „ایستادن“ است.
   • صیغه دوم شخص مفرد مذکر: این فعل برای خطاب به مخاطب مذکر مفرد به کار رفته است.
2. فَأَنذِرْ:
   • فعل امر: فعل امر است که از ریشه‌ی ثلاثی مزید „ن-ذ-ر“ گرفته شده است.
   • صیغه دوم شخص مفرد مذکر: این فعل نیز برای خطاب به مخاطب مذکر مفرد به کار رفته است.
   • حرف „فَ“: این حرف اضافه برای بیان ترتیب زمانی و یا نتیجه به کار می‌رود، به معنای „پس“ یا „بنابراین“.

ریشه‌ها و معانی:

• ق-و-م:
  • معانی: برخاستن، ایستادن، قیام کردن.
  • این ریشه در زبان عربی به معانی مختلفی مانند ایستادن، قیام کردن و حتی به معنای راه‌اندازی یا بر عهده گرفتن آمده است.
• ن-ذ-ر:
  • معانی: هشدار دادن، اخطار کردن، اعلام خطر.
  • در اینجا استفاده از این ریشه به معنای هشدار دادن به دیگران درباره چیزی است.

نوع جمله:

این آیه جمله‌ای امری است که مخاطب را به انجام دو عمل مشخص دعوت می‌کند: اول برخاستن و سپس هشدار دادن. چنین جملاتی معمولاً در متون دینی برای بیان دستورات یا توصیه‌های مهم استفاده می‌شوند.