ص ۚ وَالقُرآنِ ذِي الذِّكرِ
ص (حرفی مقطعه) و قرآنِ دارنده‌ی ذکر
تحلیل و دستور زبان:- ص
- نوع: حرف مقطعه (حروفی که در اول بعضی سوره‌های قرآن آمده‌اند و یکی از ۲۹ آیات متشابه است و معنای حقیقی آن‌ها را فقط الله می‌داند).
- و
- نوع: حرف عطف
- کارکرد: اتصال دو جزء جمله به هم.
- القُرآنِ
- نوع: اسم معرفه و مضاف الیه در حالت جر (به دلیل وجود حرف „ذی“ پس از آن)
- نقش: مضاف
- حالت: مجرور به دلیل مضاف الیه بودن بعد از „ذی“
- ذِي
- نوع: اسم موصولی همراه با اضافه (مضاف)
- نقش: صفت برای „القرآن“
- معنی: دارنده، صاحب
- الذِّكرِ
- نوع: اسم معرفه در حالت جر
- نقش: مضاف الیه برای „ذی“
- معنی: ذکر، یاد، تعلیم، تذکر
نوع جمله: - جمله خبری کوتاه و وصفی است.
- این جمله معرف قرآن را بیان می‌کند که دارای „ذکر“ (یادآوری، تعلیم، تذکر) است.
معنی کلی: این آیه بخشی از مقدمه سوره ص است که قرآن را به عنوان کتابی که دارای ذکر و تذکر است، معرفی می‌کند. در واقع قرآن حامل پیام و یادآوری برای انسان‌هاست. |
