عُزَیرٌ (به عربی: عُزَیر) نام شخصی است که در متون اسلامی و یهودی به او اشاره شده است. در قرآن کریم، عُزَیر به عنوان شخصی از بنی‌اسرائیل ذکر می‌شود که برخی از یهودیان او را فرزند خدا دانسته‌اند (سوره توبه، آیه ۳۰). در متون عبری، او معمولاً با „عزرا“ (Ezra) یکی دانسته می‌شود که از بزرگان قوم یهود و بازسازنده شریعت موسی پس از اسارت بابلیان بود.
تحلیل دستوری (گرامری) - نوع واژه: اسم عَلَم (نام خاص مرد)
- جنس: مذکر
- اعراب: مرفوع (در حالت اصلی جمله)
- جمع: ندارد (نام خاص است)
- حروف اصلی: ع-ز-ی-ر
تحلیل ریشه‌شناسی (اتیمولوژی) - واژه عُزَیر ریشه سامی دارد و در زبان عبری به صورت עֶזְרָא (عزرا) آمده است.
- در زبان عربی، با همان ساختار وارد شده و به معنای „یاری‌دهنده“ یا „کمک‌کننده“ است.
- در متون اسلامی، این نام به عنوان یک پیامبر یا مرد صالح از بنی‌اسرائیل شناخته می‌شود.
کاربرد واژه - در قرآن: عُزَیر به عنوان شخصیتی تاریخی و مذهبی مطرح می‌شود، به‌ویژه در ارتباط با اعتقادات یهودیان.
- در متون دینی یهودی: عزرا (عُزَیر) از شخصیت‌های مهم مذهبی و تاریخی است.
- در زبان عربی و فارسی: بیشتر در متون دینی و تاریخی استفاده می‌شود و کاربرد روزمره ندارد.
- در نامگذاری: به ندرت به عنوان نام کوچک در میان مسلمانان استفاده می‌شود.
نمونه کاربرد در قرآن: وَقالَتِ الْیَهُودُ عُزَیْرٌ ابْنُ اللَّهِ
(سوره توبه، آیه ۳۰)
و یهود گفتند: عُزَیر پسر خداست.
خلاصه - عُزَیرٌ نام خاص مردانه با ریشه سامی و معنای „یاری‌دهنده“ است که در قرآن و متون دینی یهودی آمده و کاربرد آن عمدتاً مذهبی و تاریخی است.
| 