ریشه ثلاثی «أ ز ر» دو بار در قرآن آمده است، در دو قالب مشتق شده: یک بار به صورت فعل باب چهارم «آزَرَ» (آزَرَ) که به معنای «پشتیبانی کرد» یا «تقویت کرد» است. یک بار به صورت اسم «أَزْر» (أَزْر) که به معنای «پشتیبانی» یا «قدرت» است. |
ازْر: نيرو، محكمى (نهايه) موسى بخدا عرض كرد اشْدُدْ بِهِ أَزْرِي وَ أَشْرِكْهُ فِي أَمْرِي» طه: 31 بوسيله برادرم هارون بر نيروى من بيافزاى و مرا بوسيله او نيرومندتر كن، و او را شريك كار من گردان در قاموس، احاطه، نيرو، تقويت و پشت، معنى شده. در مجمع البيان ذيل آيه فوق گويد: يعنى پشت مرا بدو محكم كن، بنظر ميايد كه معنى جامع، همان محكمى باشد، و آن با احاطه و پشت قابل جمع است. [آزَرَهُ] «كَزَرْعٍ أَخْرَجَ شَطْأَهُ فَآزَرَهُ فَاسْتَغْلَظَ» فتح: 29 يعنى مانند زرعى كه جوانه خود را از زمين بيرون كرد (روياند) پس آنرا نيرو داد تا سخت شد، مفاعله در آيه، بمعنى تكثير است. |