| پس هر دین داری که بعد از وجود چنین پیمان و چنين اقراری بدان پشت کند نا فرمان و متجاوز خواهد بود (این پیمان که بوسیله هر یک از پیغمبران گذشته به دستور الله از مؤمنان آن پیغمبر گرفته شده، اول بار در قرآن، در آیه ۳۵ از سوره اعراف که اول سورهِ بزرگی است که در مکه نازل شده، یاد آوری گردیده، و شما میتوانید آنرا که بوسیله حضرت موسی از بنی اسرائیل اقرار گرفته شده، در آخر باب هیجدهم از سفر تثنیه تورات نیز ببینید و این داخل همان عهدی است که در کوه حوریب با بنی اسرائیل بسته شد که باید به هر پیغمبر راستی که علامتش این است که هر پیشگوئی ای بکند درست در آید و جز پیغمبری الله و بندگی او هیچ نسبتی که دلیل به غرور و خود بزرگ داشتن باشد، به خود ندهد و اصولِ مطالب پیغمبران گذشته را قبول داشته باشد و متاسفانه آنچه بعضی فرقه های اسلام به اتکای بعضی روایات، عقاید غلوآمیزی نسبت به پیغمبر و امام خود دارند و همچنین عقایدی که مسیحیان نسبت به حضرت عیسی پیدا کرده اند که عیسی را پسر خدا و صاحب اختیار مردم و روا کننده حاجات میدانند، ساخته فساد کاران از بنی اسرائیل است که اسرائیلیات بوده تا بتوانند یهودیان بهانه ای داشته باشند بر اینکه حضرت عیسی و حضرت محمد را پیغمبر الله ندانند و خود را مشهور کنند که از دیگر فرقه های مذهبی موحد ترند) (۸۲) |
003-082-095-آل عمران
« Back to Glossary Index