016 كوثر

پس از نزولِ دو سوره ی گذشته بر پیغمبر اسلام، عده ای که بزرگی و خوشی را منحصر به داشتن ثروت و اولاد پسر می دانستند، به محمد و پیروانِ دینی او، از روی استهزاء می گفتند، که اگر او پیغمبر و مورد توجه ی الله بود، پس چرا در دنیا، نه ثروتی زیاد از خود دارد و نه فرزندِ پسری، و او با این روشی که پیش گرفته، هم تا زنده است از خوشی دنیا بی بهره است و هم چون بمیرد، بواسطه ی اینکه فرزندِ پسر ندارد، مقطوع النسل و دُم بریده خواهد بود، و اثری مفید و جالب از خود بیادگار نخواهد گذاشت.

چون این سخنان حضرت محمد را روی علاقه های بشری ناراحت کرده بود، خالق عالم، سوره ی شانزدهم را بر او نازل فرمود تا با نوید دادن به او، به امیدِ آینده ای بسیار جالب، او را دلداری دهد و به مردمِ نادان بفهماند که یک مصلح دینیِ حقیقت گو از همه کس، در آینده، چیزهای بهتری خواهد داشت و در همین حال که در زندگی دنیا در نمی ماند و از خرج کردن در راه الله و بهبود اجتماع، لذتی بیشتر از دیگران میبرد، بجای داشتن نسل، که معلوم نیست باعثِ خوش نامی یا بد نامی او میشود، شاگردان و طرفدارانی جدّی و دانا و با تقوی بدست می آورد، که تا دنیا دنیاست، باعثِ خوش نامی او می گردند. و علاوه بر تمامِ این ها، از پس مرگ و در آخرت به نجات و شادکامیِ غیرِ قابلِ وصفی، و فرمانروائی جالبی، می رسد و اینک متنِ سوره ی کوثر: