| آیا بسوی کسانی که از آن دمِ گوشی سخن گفتن نهی شده بودند و باز آنچه را نهی شده بودند، تکرار کردند توجه نکرده ای؟ آنان با یکدیگر درباره کار بد و دشمنی و نافرمانی پیغمبر بگوش هم سخن میگفتند، و هنگامیکه نزد تو آمدند، چیزهائی در سلام بر تو گفتند، که الله آنرا برای سلام تو مقرر نکرده، و در میان خودهاشان میگویند، چرا الله ما را بدانچه به این شخص میگوئیم، عذابمان نمی کند، برای ایشان دوزخ کافی است که در آن خواهند سوخت و آن باز گشت بدی میباشد (در آیات ۱۰۵ تا 114 از سوره نساء مطالبی است درباره کسانیکه به ظاهر، اظهار اسلام و ایمان میکردند ولی در باطن در صدد خيانتها و جاسوسی هائی برضرر مسلمین بودند، و از جمله کارهاشان این بود که دمِ گوشی بر علیه پیغمبر اسلام و مسلمانان سخن میگفتند، و در آنجا بعد از اینکه عده ای از ایشان بوسیله وحى الله شناخته شدند، و از میان مسلمانان طرد گردیدند، به بقیه ایشان که گناه زیادی نداشتند و لازم نبود که شناخته شوند، از طریق آیه ۱۱4 گوشزد شد که حق ندارند با یکدیگر در جمع مردم، دمِ گوشی سخن گویند، مگر برای کارهای خوب و برای رضای الله و اينان یهودیانی بودند که برای حفظ منافع خود ظاهرا مسلمان شده بودند و از جمله کارهای ایشان این بود که وقتی به پیغمبر اسلام میرسیدند، بجای اینکه بگویند سلام علیکم که معنای آن این است که «رستگاری و خوشی بر شما باد » میگفتند: سام علیکم، یعنی آتش بر شما باد و اینرا طوری میگفتند که مردم و یا خود پیغمبر تصور کنند، از دهانشان بدون اراده چنین بیرون آمده و تقصیری ندارند ولی خودشان به رفيقان خود که میرسیدند به این کار خود افتخار میکردند و میگفتند: اگر حقیقتا محمد پیغمبر الله است، چرا با این توهینی که ما به او میکنیم، الله که از دل ما خبر دارد، ما را عذاب نمی کند و حال آنکه رسم خالق عالم در دنیا چنین نیست که بد کار را تا یک کارِ کوچکِ بدی کرده، فورا عذاب کند، بلکه به او مهلت میدهد تا استعداد خود را در بدکاری نشان بدهد و وضع روح او مشخص و روشن گردد که سزاوار عذاب آخرت است) (۸) |
058-008-103-مجادلة
« Back to Glossary Index