| و اگر زنان طلاق داده شده، مادر فرزند شوهر سابق خود بودند، دو سال تمام فرزند خود را شیر میدهند به شرطی که شوهر سابقش بخواهد شیر کامل به فرزندش دهد و بر پدر فرزند است که روزی و پوشاک مادر ِفرزند خود را در این مدت بدهد (خرج اتاق و سایر مخارج لازم نیز داخل پوشاک و خوراک است) کسی بیش از اندازه توانائیش در اجرای این دستورات مجبور نیست و نباید مادر برای فرزندش اذیت ببیند و پدر نیز نباید برای فرزند خود اذیت ببیند و وارث چنین پدری نیز نباید در این مورد اذیت ببیند پس اگر زودتر از این دو سال پدر و مادر خواستند با رضایت و مصلحت اندیشی با یکدیگر فرزند را از شیر بگیرند بر آن دو عیب نیست و اگر شما مردان خواستید برای شیر دادن فرزند خود بجای مادر، دایه بگیرید، عیبی بر شما نیست به شرطی که خرج شيردادنِ دایه را به طرزی که شایسته است بدهید (یعنی نباید روی سخت گیری به فرزند خود مادرش را به دایه ای عوض کنید که ارزان تر برای شما تمام شود) و از الله بترسید و بدانید الله به اعمال شما بیناست (علاوه بر اینکه در این آیات تمام جوانب عدالت روی توانائی پدر و مادر نسبت به شیر دادن اولاد پس از طلاق در نظر گرفته شده در آن معلوم گردیده که حداکثر زمان شیر دادن فرزند دو سال است و در آیه ۱۵ از سوره احقاف نیز قبلا گفته شده بود حد معمولی شیردادن ۲۱ ماه است و در صورتی که مادر شیر نداشته باشد و از نظر مالی نیز نشود دایه ای خوب تهیه کنند میتوانند از طریق شیر گاو و گوسفند و امثال آن و بالاخره هر طریق دیگری که میسر باشد بچه را بزرگ نمایند و آنانکه طبق روایتی از حضرت علی در تطبیق این دو آیه تصور کرده اند در این آیات حداقل بارداری شش ماه تعیین شده در اشتباه میباشند زیرا نه موقعیت آیات برای تعیین حداقل زمان بارداری است و نه از نظر علمی تعیین حداقل بارداری شش ماه درست است و نه اینگونه روایات سزاوار است که از گفتار پیغمبر و اصحابش باشد) (۲۳۳) |
002-233-091-بقرة
« Back to Glossary Index