يَنْهَى

« Back to Glossary Index

واژه: يَنْهَى


معانی واژه:

  1. منع کردن: بازداشتن کسی از انجام دادن کاری.
  2. بازداشتن: جلوگیری کردن از یک عمل یا رفتار.
  3. نهی کردن: دستور دادن برای ترک یک عمل یا رفتار.

ریشه واژه:

واژه „يَنْهَى“ از ریشه ثلاثی مجرد „ن-ه-ي“ گرفته شده است. این ریشه در زبان عربی به معنای منع کردن یا بازداشتن است.


ویژگی‌های دستوری:

  1. زمان فعل: مضارع.
  2. شخص: سوم شخص مفرد مذکر.
  3. ساختار فعل: فعل مضارع مرفوع.
  4. باب: فعل از باب فَعَلَ يَفْعَلُ می‌آید.
  5. اعراب: مرفوع به دلیل وجود ضمه در آخر فعل.

صيغۀ اصلی و معنای پایه:

نَهَى (فعل ماضی)
معنای پایه: بازداشتن، منع کردن.


اطلاعات ریشه‌شناسی:

این واژه از ریشه „ن-ه-ي“ مشتق شده است که در زبان عربی یکی از ریشه‌های پرکاربرد برای بیان مفهوم بازداشتن و نهی کردن است. این ریشه در قرآن کریم و متون کلاسیک عربی نیز بسیار دیده می‌شود. واژه‌های دیگری مانند „نُهَى“ (عقل، خرد) نیز از همین ریشه گرفته شده‌اند که نشان‌دهنده ارتباط مفهومی میان بازداشتن و استفاده از عقل است.


استفاده در زبان عربی:

  1. در قرآن کریم، این فعل به‌طور مکرر برای اشاره به نهی از اعمال ناپسند یا گناه به کار رفته است.
  2. در زبان روزمره عربی، از این فعل برای منع کردن یا توصیه به ترک کاری استفاده می‌شود.

نمونه‌ای از کاربرد قرآنی:

„وَيَنْهَىٰ عَنِ ٱلْفَحْشَآءِ وَٱلْمُنكَرِ“
(سوره نحل، آیه 90)
ترجمه: و [خداوند] از فحشا و منکر نهی می‌کند.

 

Nach oben scrollen