لأَمَّارَةٌ

کلمه: لَأَمَّارَةٌ

معانی کلمه:

1. بسیار فرمان‌دهنده یا بسیار امرکننده: این کلمه به معنای چیزی است که بسیار زیاد امر و فرمان می‌دهد.
2. در قرآن کریم، این واژه در عبارت «إِنَّ النَّفْسَ لَأَمَّارَةٌ بِالسُّوءِ» (سوره یوسف، آیه 53) آمده است و به معنای «نفس بسیار امرکننده به بدی» است.

ریشه کلمه:

• ریشه این کلمه از „أ-م-ر„ (أمر) گرفته شده است.
• ریشه „أمر“ به معنای فرمان دادن، دستور دادن یا حکم کردن است.

ویژگی‌های دستوری:

1. نوع کلمه: اسم (اسم مبالغه)
2. وزن: فَعَّالَة (وزن اسم مبالغه برای تأکید بر شدت یا تکرار یک عمل)
3. جنس: مؤنث
4. حالت اعراب: بسته به نقش دستوری در جمله می‌تواند مرفوع، منصوب یا مجرور باشد.

صیغه اصلی و معنای پایه:

• أَمَرَ: فعل ثلاثی مجرد به معنای فرمان دادن یا دستور دادن.
• أَمَّارَةٌ: صیغه مبالغه از این فعل است که بر شدت یا تکرار عمل دلالت دارد.

اطلاعات ریشه‌شناسی (اتیمولوژی):

• ریشه „أمر“ در زبان عربی به معنای فرمان، دستور یا حکم است.
• این ریشه در بسیاری از مشتقات دیگر نیز کاربرد دارد، مانند:
  • أَمْرٌ: فرمان، دستور
  • مَأْمُورٌ: کسی که به او دستور داده شده
  • إِمَارَةٌ: حکومت یا فرمانروایی

کاربرد در زبان عربی:

• این کلمه بیشتر در متون دینی و ادبی به کار می‌رود، به‌ویژه در توصیف نفس انسانی که تمایل به انجام بدی دارد.
• به دلیل وزن مبالغه، برای تأکید بر شدت عمل (امر کردن) استفاده می‌شود.

مثال قرآنی:

• إِنَّ النَّفْسَ لَأَمَّارَةٌ بِالسُّوءِ إِلَّا مَا رَحِمَ رَبِّي
  ترجمه: «همانا نفس بسیار امرکننده به بدی است، مگر آنکه پروردگارم رحم کند.»