واژه «عَلَقٍ»ریشه واژه:کلمه «عَلَقٍ» از ریشه ثلاثی «ع-ل-ق» در زبان عربی گرفته شده است. این ریشه در معانی مختلفی به کار می‌رود و دارای کاربردهای گسترده‌ای در زبان عربی است. معانی واژه:
کاربرد واژه در قرآن:واژه «عَلَق» اسم جمع است و مفرد آن «عَلَقَة» می‌باشد که پنج بار در قرآن تکرار شده است و «عَلَق» یک بار آمده است. «عَلَقَة» اسم مؤنث و مشتق از فعل «عَلَقَ» است. از مجموع تمامی معناهای فعل «عَلَقَ»، دو معنای مرکزی یعنی «آویختن» و «چسبیدن» به دست می‌آید. بنابراین، «علقة» به معنای «به هم چسبیده» و «علق» به معنای «به هم چسبیده‌ها» است. شیوه و سبک الله در بیان آفرینش به گونه‌ای است که همه انسان‌ها، چه باسواد و چه بی‌سواد، او را درک می‌کنند، زیرا او آفرینش را با واژه‌های ساده و قابل فهم به تصویر می‌کشد. تصاویری که قرآن از مراحل آفرینش انسان در رحم زن ارائه می‌دهد به این صورت است: نُطْفَة – عَلَقَة – عَلَق – مُضْغَة – عِظَام – فَكَسَوْنَا الْعِظَامَ لَحْمًا – ثُمَّ يُخْرِجُكُمْ طِفْلًا. ویژگی‌های دستوری:
شکل‌های صرفی:
اطلاعات ریشه‌شناسی:ریشه «ع-ل-ق» به معنای اتصال، چسبندگی و علاقه در زبان عربی بسیار قدیمی است و در متون کهن نیز به معنای خون بسته یا لخته خون استفاده شده است. این واژه در علوم دینی، پزشکی و ادبیات عرب کاربرد فراوان دارد. |
عَلَقٍ
« Back to Glossary Index