| ریشه سه‌حرفی (أ خ ر) در قرآن ۲۵۰ بار در شش صورت صرفی مختلف آمده است: |
۱۵ بار به صورت فعل باب دوم «أَخَّرَ» (به تأخیر انداخت، به عقب انداخت) 1 | |
۳ بار به صورت فعل باب پنجم «تَأَخَّرَ» (عقب افتاد، تأخیر کرد) 2 | |
۶ بار به صورت فعل باب دهم «یَسْتَأْخِرُ» (عقب می‌افتد، تأخیر می‌کند) 3 | |
۷۰ بار به صورت اسم «آخَر» (دیگری، فرد دیگر) 4 | |
۱۵۵ بار به صورت اسم «آخِر» (آخر، پایان، آخرت) 5 | |
| آخِر (به عربی: آخِر) واژه‌ای عربی است که در فارسی نیز به کار می‌رود. این واژه در عربی به معنای «پایان»، «آخرین»، «انتهایی»، «نهایی» یا «کسی/چیزی که پس از دیگری می‌آید» است. در فارسی نیز همین معانی را دارد و معمولاً برای اشاره به انتهای چیزی یا آخرین فرد/چیز در یک ترتیب استفاده می‌شود. کاربرد واژه در زبان عربی در عربی، «آخِر» اغلب به عنوان صفت به کار می‌رود. مثال‌ها:
همچنین در ترکیبات مختلف مانند «الآخِر» (روز آخر)، «آخر مرة» (آخرین بار)، «آخر کلمة» (آخرین کلمه) استفاده می‌شود. ویژگی‌های دستوری (گرامری)
اطلاعات ریشه‌شناسی (اتیمولوژی)
مترادف و متضاد مترادف‌های عربی:
مترادف‌های فارسی:
متضادهای عربی:
متضادهای فارسی:
خلاصه واژه «آخِر» هم در عربی و هم در فارسی به معنای پایان، انتها یا آخرین است و به عنوان صفت و اسم به کار می‌رود. ریشه آن عربی است و متضاد آن «اول» یا «آغاز» می‌باشد. این واژه در ترکیبات و عبارات مختلف در هر دو زبان کاربرد فراوان دارد.
| |
۱ بار به صورت اسم فاعل باب دهم «مُسْتَأْخِرِين» (عقب‌ماندگان، کسانی که عقب مانده‌اند) 6 |