المُهَيمِنُ

ریشه کلمه:

ریشه این کلمه از فعل ثلاثی «هَيْمَنَ» (باب فَعْلَلَ) گرفته شده است. ریشه اصلی آن «ه-ي-م-ن» است. این ریشه در زبان عربی به معنای نظارت، حفاظت و اشراف بر چیزی است.

ویژگی‌های دستوری:

• نوع کلمه: اسم
• وزن: مُفَعِّل (بر وزن مُفَيْعِل)
• جنس: مذکر
• حالت: معرفه (با ال تعریف)
• کاربرد: اغلب به عنوان یکی از اسماء الهی مورد استفاده قرار می‌گیرد.

فرم اصلی و معنای آن:

• فرم اصلی: فعل «هَيْمَنَ»
  • هَيْمَنَ – يُهَيْمِنُ – هَيْمَنَةً

    این فعل به معنای نظارت کردن، حفاظت کردن و تسلط داشتن است.

• اسم فاعل: مُهَيْمِن

  به معنای کسی که مراقب و نگهبان است.

اطلاعات ریشه‌شناسی:

• این واژه در اصل از زبان عربی کلاسیک آمده و در متون دینی و ادبیات عربی کاربرد زیادی داشته است.
• در قرآن کریم، این کلمه در آیه 23 سوره حشر آمده است:

  هُوَ اللَّهُ الَّذِي لا إِلَهَ إِلَّا هُوَ الْمَلِكُ الْقُدُّوسُ السَّلَامُ الْمُؤْمِنُ الْمُهَيْمِنُ…

  در این آیه، «الْمُهَيْمِنُ» به عنوان یکی از صفات خداوند ذکر شده است که بر همه چیز اشراف و نظارت دارد.

کاربرد در زبان عربی:

• در متون دینی: به عنوان یکی از صفات خداوند.
• در زبان روزمره: کمتر استفاده می‌شود و بیشتر جنبه دینی و معنوی دارد.
• در ادبیات: به معنای کسی که تسلط و اشراف کامل بر چیزی دارد.

خلاصه:

کلمه «الْمُهَيْمِنُ» یکی از اسماء الهی است که به معنای ناظر، حافظ و مسلط می‌باشد. ریشه آن «ه-ي-م-ن» است و به مفهوم نظارت و حفاظت اشاره دارد. این واژه بیشتر در متون دینی و قرآن کریم استفاده می‌شود.