الْمَلِكُ

الْمَلِكُ

معانی واژه:

1. پادشاه: به معنای فرمانروا، کسی که قدرت و اختیار بر یک سرزمین یا ملت دارد.
2. مالک: به معنای صاحب یا دارنده چیزی.
3. یکی از صفات خداوند: در اسلام، «الْمَلِكُ» یکی از اسماءالحسنی است که به معنای «فرمانروای مطلق» و «مالک همه چیز» به کار می‌رود.

ریشه واژه:

• ریشه این واژه از ثلاثی مجرد „م-ل-ک“ (مَلَكَ) است. این ریشه به معنای مالکیت، تسلط و فرمانروایی است.
• مصدر: مُلْكٌ یا مِلْكٌ (به معنای مالکیت یا فرمانروایی).

ویژگی‌های دستوری:

1. الْمَلِكُ:
   • اسم معرفه (با „ال“ تعریف).
   • حالت مرفوع (علامت رفع: ضمه بر روی کاف „الْمَلِكُ“).
2. وزن صرفی:
   • بر وزن فَعِل (مانند كَبِير).
   • در حالت‌های دیگر:
     • مفعول: الْمَلِكَ (حالت منصوب).
     • مضاف‌الیه: الْمَلِكِ (حالت مجرور).

ریشه‌شناسی و اطلاعات تاریخی:

• این واژه در زبان عربی از دوران پیش از اسلام نیز وجود داشته و به معنای فرمانروا یا صاحب قدرت به کار می‌رفته است.
• در قرآن کریم نیز به عنوان یکی از صفات خداوند متعال ذکر شده است:
  „هُوَ اللَّهُ الَّذِي لَا إِلَٰهَ إِلَّا هُوَ الْمَلِكُ الْقُدُّوسُ السَّلَامُ“ (سوره حشر، آیه 23).
• واژه‌های مرتبط:
  • مَلِكٌ: فرمانروا.
  • مَلَكَ: فعل به معنای مالک شدن یا تسلط یافتن.
  • مُلْكٌ: پادشاهی یا قلمرو.

کاربرد در زبان عربی:

1. در ادبیات عربی، الْمَلِكُ به عنوان صفتی برای توصیف انسان‌های قدرتمند یا شاهان به کار می‌رود.
2. در متون دینی و اسلامی، به عنوان یکی از نام‌های خداوند استفاده می‌شود که بر قدرت مطلق و مالکیت او دلالت دارد.

جمع واژه:

• جمع مکسر: مُلُوك (پادشاهان).
• جمع سالم: مَلِكُون (کمتر رایج).