الْمَلَكُ

« Back to Glossary Index

وَ الْمَلَكُ

ریشه و اشتقاق کلمه:

کلمه‌ی „الملک“ از ریشه‌ی ثلاثی مجرد „مَلَکَ“ (م-ل-ک) گرفته شده است. این ریشه در زبان عربی دارای معانی مختلفی است که به مفهوم تسلط، قدرت، فرمانروایی و مالکیت اشاره دارد.

معانی کلمه:

  1. فرشته: در قرآن و متون دینی، „ملک“ به معنای فرشته به کار می‌رود.
  2. پادشاه: در برخی موارد، „ملک“ به معنای پادشاه یا فرمانروا است.
  3. مالکیت: از این ریشه، مفهوم مالکیت و تسلط نیز برداشت می‌شود.

ویژگی‌های دستوری:

  • نوع کلمه: اسم.
  • جنس: مذکر.
  • تعریف: با „ال“ معرفه شده است.
  • اعراب: در جمله، بسته به نقش دستوری، ممکن است مرفوع، منصوب یا مجرور باشد.

کاربرد در زبان عربی:

این کلمه در قرآن کریم و متون کلاسیک عربی به شکل‌های مختلف و در معانی متعدد آمده است. به عنوان مثال:

  • در قرآن کریم: «وَ الْمَلَكُ عَلَى أَرْجَائِهَا» (سوره الحاقه، آیه 17) که به معنای فرشته‌ها است.
  • در اشعار عربی: به معنای پادشاه یا فرمانروا استفاده شده است.

فرم اصلی کلمه:

  • ماده ثلاثی مجرد: „مَلَکَ“ (م-ل-ک).
  • مصدر: مُلک یا مَلک.
  • اسم فاعل: مَالِک.
  • اسم مفعول: مَمْلُوک.

اطلاعات ریشه‌شناسی:

ریشه‌ی „مَلَکَ“ در زبان‌های سامی دیگر نیز وجود دارد. این ریشه در زبان عبری به شکل „מלך“ (ملک) دیده می‌شود که به معنای پادشاه است. ارتباط این ریشه با مفاهیم قدرت و تسلط در فرهنگ‌های سامی برجسته است.

جمع کلمه:

  • جمع مکسر: ملائک (برای معنای فرشته).
  • جمع سالم: ملکون یا ملکین (برای معنای پادشاه).
Nach oben scrollen