الْعَزِیزُ
معانی کلمه „الْعَزِیزُ“- عزیز به معنای „قدرتمند“، „شکوهمند“، „محترم“ و „کسی که شکست‌ناپذیر است“.
- در قرآن کریم یکی از اسمای الهی است و به معنای „توانا و مقتدر“ استفاده می‌شود.
- در زبان عربی، به معنای „کمیاب و نادر“ نیز به کار می‌رود.
- به کسی یا چیزی که گرامی و ارزشمند است، گفته می‌شود.
ریشه کلمه و کاربرد آن در زبان عربی- ریشه این کلمه „ع ز ز“ (ثلاثی مجرد) است.
- این ریشه در زبان عربی معانی مختلفی مانند قدرت، عزت، شکست‌ناپذیری و کمیابی را در بر می‌گیرد.
- کلمات مشتق از این ریشه در کاربردهای مختلفی به کار می‌روند، از جمله:
- عَزَّ: قوی و قدرتمند شد.
- عِزَّة: عزت و بزرگی.
- مَعَزَّة: محبت و گرامی داشتن.
ویژگی‌های دستوری- الْعَزِیزُ اسم است.
- از لحاظ دستوری، این کلمه به صورت معرفه (با ال تعریف) آمده است.
- وزن آن فعیل است که یکی از اوزان صفات مشبهه در زبان عربی است و دلالت بر صفت ثابت دارد.
- در حالت نکره به صورت عَزِیزٌ به کار می‌رود.
ریشه و فرم اصلی کلمه- فُرم اصلی: فعل ثلاثی مجرد عَزَّ.
- ماده اصلی: „ع ز ز“.
- معنی اصلی ریشه: قوی و شکست‌ناپذیر بودن.
اطلاعات ریشه‌شناسی (اتیمولوژی)- ریشه „ع ز ز“ در زبان عربی به معنای قدرت، رفعت و کمیابی است.
- این ریشه در دیگر زبان‌های سامی نیز معانی مشابهی دارد.
- در قرآن کریم، کلمه الْعَزِیزُ ۹۹ بار به عنوان یکی از اسمای الهی آمده است که نشان‌دهنده قدرت مطلق و شکست‌ناپذیری خداوند است.
استفاده در قرآن و ادبیات عربی- در قرآن کریم، الْعَزِیزُ معمولاً همراه با صفاتی مانند الحکیم، الرحیم و الغفور آمده است.
- در ادبیات عربی، این کلمه برای توصیف افراد محترم و باارزش استفاده می‌شود.
|
