آیه 2: وَ الْقُرْآنِ الْحَكِيمِ1. تحلیل واژه‌شناسی و ریشه‌شناسی- وَ
- نوع: حرف عطف
- معنا: «وَ» به معنای «و» است که برای عطف بین جملات یا کلمات به کار می‌رود.
- نقش در جمله: این حرف نشان‌دهنده ارتباط یا پیوستگی بین اجزای جمله است.
- الْقُرْآنِ
- نوع: اسم
- حالت: اسم معرفه با «ال»، مضاف‌الیه
- ریشه: «ق-ر-ء»
- معنای ریشه: خواندن، جمع‌آوری کردن
- معنا در اینجا: قرآن به معنای «کتاب خواندنی» یا «کتاب مقدس» است که از سوی خداوند نازل شده است.
- نقش در جمله: مضاف
- الْحَكِيمِ
- نوع: صفت
- حالت: اسم معرفه با «ال»، صفت مضاف‌الیه
- ریشه: «ح-ک-م»
- معنای ریشه: حکم کردن، داوری کردن، حکمت داشتن
- معنا در اینجا: حکیم به معنای «دارای حکمت» یا «فرزانه» است. این واژه اشاره به ویژگی‌های قرآن دارد که دارای حکمت الهی و کمال است.
- نقش در جمله: صفت برای «الْقُرْآنِ»
2. ترکیب نحوی (اعراب)جمله فوق یک عبارت اسمیه است که از اجزای زیر تشکیل شده است: - وَ (حرف عطف)
- الْقُرْآنِ (اسم معرفه، مجرور به دلیل حالت اضافی)
- الْحَكِيمِ (اسم معرفه، مجرور به دلیل صفت بودن برای «الْقُرْآنِ»)
اعراب کلی: - الْقُرْآنِ: مجرور به کسره (علامت جر: کسره)
- الْحَكِيمِ: مجرور به کسره (علامت جر: کسره)
3. نوع جملهاین عبارت یک قسم (سوگند) است. «وَ الْقُرْآنِ الْحَكِيمِ» سوگندی است که خداوند به قرآن حکیم یاد کرده است. 4. معنا«قسم به قرآن حکیم»
این آیه بیانگر اهمیت و عظمت قرآن است که به عنوان کتابی پر از حکمت و دانش الهی معرفی می‌شود. 5. نکات بلاغی- استفاده از «ال» در هر دو کلمه نشان‌دهنده معرفه بودن و اشاره به عظمت و شناخته‌شدگی قرآن و حکمت آن است.
- سوگند خوردن به قرآن نشان‌دهنده جایگاه والای آن در هدایت بشر و اثبات حقانیت پیام الهی است.
نتیجهگیریاین آیه کوتاه اما بسیار پرمعناست و با استفاده از واژه‌های دقیق و پرمفهوم، جایگاه قرآن را به عنوان منبع حکمت الهی تثبیت می‌کند. | 