الْبَارِئُ1. معانی کلمه: - البارئ یکی از اسامی خداوند در اسلام است و به معنای „آفریننده“ یا „پدیدآورنده“ است. این اسم به توانایی خداوند در خلق موجودات بدون هیچ الگوی قبلی اشاره دارد.
- به معنای کسی که چیزها را به صورت کامل و بدون نقص خلق می‌کند.
2. ریشه کلمه: - ریشه این کلمه از فعل ثلاثی مجرد „بَرَأَ“ (ب-ر-أ) گرفته شده است.
- معنای اصلی این ریشه „خلق کردن“، „آفریدن“، „جدا کردن“ یا „پاک کردن از نقص و عیب“ است.
3. کاربرد در زبان عربی: - در قرآن کریم، „البارئ“ به عنوان یکی از صفات الهی ذکر شده است. برای مثال:
در سوره حشر، آیه 24:
هُوَ اللَّهُ الْخَالِقُ الْبَارِئُ الْمُصَوِّرُ…
(اوست خداوندی که آفریننده، پدیدآورنده و صورتگر است…) - در زبان عربی، این کلمه بیشتر در زمینه‌های دینی و توصیف خداوند استفاده می‌شود.
4. ویژگی‌های دستوری: - البارئ اسم فاعل از باب ثلاثی مجرد „بَرَأَ“ است.
- حرف تعریف „ال“ در ابتدای آن، برای معرفه کردن اسم آمده و نشان‌دهنده صفت خاص خداوند است.
5. شکل اصلی کلمه و معنای آن: - شکل اصلی کلمه، فعل „بَرَأَ“ است که به معنای „خلق کردن“ یا „پدید آوردن“ می‌باشد.
- از این فعل، مشتقات دیگری نیز ساخته می‌شود، مانند:
- بَرِيءٌ: به معنای „بی‌گناه“ یا „پاک“.
- بَرَاءَةٌ: به معنای „رهایی“ یا „بی‌گناهی“.
6. اطلاعات ریشه‌شناسی (اتیمولوژی): - ریشه ب-ر-أ در زبان عربی به مفاهیمی چون „خلق کردن“، „جدا کردن“ و „پاک کردن“ اشاره دارد.
- این ریشه در زبان‌های سامی دیگر نیز مشابهاتی دارد، اما معنای خاص „آفرینش“ و „پدید آوردن از هیچ“ در زبان عربی برجسته‌تر است.
- در متون دینی و ادبی، این کلمه به طور خاص برای توصیف قدرت مطلق خداوند در خلق موجودات به کار می‌رود.
نتیجه: کلمه „البارئ“ یکی از صفات الهی با معنای „آفریننده“ و „پدیدآورنده“ است که بر قدرت خداوند در خلق موجودات بدون نقص و به شکلی کامل دلالت دارد. این کلمه از ریشه بَرَأَ گرفته شده و در قرآن و متون دینی کاربرد فراوان دارد. | 