059-023-096-حشر

متن عربی:

هُوَ اللَّهُ الَّذِي لَا إِلَٰهَ إِلَّا هُوَ الْمَلِكُ الْقُدُّوسُ السَّلَامُ الْمُؤْمِنُ الْمُهَيْمِنُ الْعَزِيزُ الْجَبَّارُ الْمُتَكَبِّرُ ۚ سُبْحَانَ اللَّهِ عَمَّا يُشْرِكُونَ

جملات یافته شده:

1. هُوَ اللَّهُ
2. الَّذِي لَا إِلَٰهَ إِلَّا هُوَ
3. الْمَلِكُ الْقُدُّوسُ السَّلَامُ الْمُؤْمِنُ الْمُهَيْمِنُ الْعَزِيزُ الْجَبَّارُ الْمُتَكَبِّرُ
4. سُبْحَانَ اللَّهِ عَمَّا يُشْرِكُونَ

ترجمه به فارسی:

1. اوست خدا
2. همان کسی که هیچ معبودی جز او نیست
3. پادشاه، مقدس، سلام‌دهنده، ایمن‌بخش، نگهبان، شکست‌ناپذیر، مقتدر، مغرور
4. منزه است خداوند از آنچه شریک می‌گیرند

تحلیل و بررسی دستوری (گرامر):

1. هُوَ اللَّهُ
   • هُوَ: ضمیر غائب مفرد مذکر به معنی „او“
   • اللَّهُ: اسم معرفه با علامت رفع (ضمّه)، فاعل جمله است.
   • نوع جمله: جمله اسمیه (فاعل و خبر)
   • معنی: „او خداست“
2. الَّذِي لَا إِلَٰهَ إِلَّا هُوَ
   • الَّذِي: ضمیر موصول به معنی „که“
   • لَا: حرف نفی
   • إِلَٰهَ: مفعول یا اسم منصوب به معنی „معبود“
   • إِلَّا: حرف استثناء به معنی „جز“
   • هُوَ: ضمیر رفع غائب „او“ (موصوف)
   • این جمله عبارت است از توضیح برای „الَّذِي“ که معرف خداست.
   • نوع جمله: جمله وصفی/مبهم توصیفی
   • معنی: „که هیچ معبودی جز او نیست“
3. الْمَلِكُ الْقُدُّوسُ السَّلَامُ الْمُؤْمِنُ الْمُهَيْمِنُ الْعَزِيزُ الْجَبَّارُ الْمُتَكَبِّرُ
   • همه‌ی کلمات اسم‌های معرفه به صورت جمع صفت‌های خداوند هستند. هر کدام به صورت نکره نیستند و در حالت رفع هستند (همگی با ضمه)
   • نوع جمله: مجموعه اسمیه وصفی (صفات خداوند)
   • معنی: „پادشاه، مقدس، سلام‌دهنده، ایمن‌بخش، نگهبان، شکست‌ناپذیر، مقتدر، مغرور“
4. سُبْحَانَ اللَّهِ عَمَّا يُشْرِكُونَ
   • سُبْحَانَ: مصدر مبنی بر پاک و منزه دانستن (به معنی „منزه است“)
   • اللَّهِ: مضاف‌الیه مجرور به دلیل کلمه قبل (سُبْحَان)
   • عَمَّا: حرف جر + ضمیر موصول در محل جر (به معنی „از آنچه“)
   • يُشْرِكُونَ: فعل مضارع (آنها شریک می‌گیرند / شریک قرار می‌دهند) به صورت جمع مذکر غائب
   • نوع جمله: جمله فعلی توصیفی با ساختار استغاثه و تنزیه
   • معنی: „پاک و منزه است خدا از آنچه (شرک می‌آورند)“

نوع کلی جمله:

این آیه شامل جملات اسمیه و وصفی است که صفات خداوند را بیان می‌کند و سپس جمله‌ای فعلی که خداوند را از شرک پاک می‌داند.

خلاصه معنا:

خداوند همان کسی است که هیچ معبودی جز او نیست؛ او پادشاه و مقدس و ایمن‌بخش و شکست‌ناپذیر است. خدا پاک و منزه است از آنچه که مردم شریک برای او قرار می‌دهند.