| Prediger | جامعه |
| Das Buch Prediger kann als philosophisches Buch betrachtet werden. | كتاب جامعه را می‌توان يک كتاب فلسفی قلمداد كرد. |
| Sein Autor, bei dem es sich höchstwahrscheinlich um Suleiman handelt, ist ein Weiser und Philosoph, der zwischen Glauben und Zweifel, Hoffnung und Verzweiflung, Vergnügen und Leid, dem Sinn des Lebens und Leere schwankt. Er weiß, dass der irdische Mensch die Gegenwart hinter sich lassen und sich der Zukunft zuwenden muss (3,11). Der Mensch dürstet nach Hoffnung, aber er weiß nichts über die Zukunft, deshalb ist es besser, die Gegenwart zu genießen. | نويسندهٔ آن، كه به احتمال زياد سليمان است، حكيم و فيلسوفی است كه بين ايمان و شک، اميد و يأس، لذت و رنج، مفهوم زندگی و پوچی، در نوسان است. او می‌داند كه انسان خاكی مجبور است زمان حال را پشت سر گذاشته، به سوی آينده در حركت باشد (۳:۱۱). انسان تشنهٔ اميد است ولی از آينده اطلاعی ندارد، پس بهتر اين است كه از زمان حاضر لذت ببرد. |
| Der Autor des Buches suchte nach dem Sinn des Lebens und versuchte, ihn in der Suche nach Vergnügen, Weisheit und Reichtum zu finden (2:1-13, 5:10, 8:16), aber er erhielt keine Ergebnisse. Er hat all dies erlebt und hält sie für leer und wertlos, weil das Böse seinen bedrohlichen Schatten auf jedes Bemühen geworfen hat, den Sinn des Lebens zu entdecken (4:1, 7:20, 9:3 und 11). Aber das Schlimmste von allem ist der Tod, der wie eine Meereswelle an die Küste des Lebens trifft und seinen Sandpalast zerstört. Der Mensch stirbt wie ein Tier, der Weise wie ein Narr und der Gerechte wie der Böse (2:14-16, 3:19, 9:2). In dieser Welt siegt die Gerechtigkeit nicht immer (8:9-14). Auch die Hoffnung auf Gerechtigkeit im Jenseits ist vergeblich (9,1-10). Daher macht ihm das Leben nach dem Tod keine Hoffnung (3,21). | نويسنده كتاب، به دنبال مفهوم زندگی رفته و كوشيده آن را در لذت‌جويی، حكمت و ثروت بيابد (۲:۱-۱۳، ۵:۱۰، ۸:۱۶) ولی نتيجه‌ای عايدش نشده. او همهٔ اينها را تجربه كرده و آنها را پوچ و بی‌ارزش می‌داند زيرا شر و بدی، سايهٔ شوم خود را بر هر تكاپويی جهت كشف معنی زندگی افكنده است (۴:۱، ۷:۲۰، ۹:۳ و۱۱). ولی از همه بدتر مرگ است كه مانند موج دريا به ساحل زندگی اصابت می‌كند و كاخ شنی آن را محو و نابود می‌سازد. انسان مانند حيوان، و حكيم مانند احمق، و عادل مانند شرور می‌ميرند (۲:۱۴-۱۶، ۳:۱۹، ۹:۲). در اين دنيا عدالت هميشه پيروز نيست (۸:۹-۱۴). اميد به عدالت در دنيای ديگر نيز كار بيهوده‌ای است (۹:۱-۱۰). لذا زندگی پس از مرگ نيز او را اميدوار نمی‌سازد (۳:۲۱). |
| Dieser Philosoph gehört zu einem Volk, das auch in Zeiten, in denen Gott verborgen war, noch Hoffnung auf sein Wirken, seine Offenbarung und seine Erlösung hatte. Sein letzter Rat lautet: „Der Mensch soll Gott fürchten und seine Gebote halten, denn das ist seine ganze Pflicht“ (12,13). | اين فيلسوف به قومی تعلق دارد كه حتی در زمانهايی كه خدا در نهان بوده است هنوز اميدی به عملكرد و مكاشفه و نجات او داشته‌اند. آخرين نصيحت او اين است: «انسان بايد از خداوند بترسد و احكام او را نگاه دارد، زيرا تمام وظيفهٔ او همين است» (۱۲:۱۳). |
