| و فرمانِ دیگر الله به ما این است، که آن نماز مقرر شده در اسلام را، ادامه دهیم و فقط از او بترسیم (نماز مقرر شده، در زمان پیغمبر اسلام این بود، که در هر یک از رکعات نماز، مطالبِ الحمد را میخواندند و در رکعت سوم و چهارم تسبیحات اربعه نمی خواندند و دو دست را در وسطِ نماز بالا نمی گرفتند، که قنوت معمولی را بخوانند و در هنگام نماز، دستها را به بدن می چسباندند، تا مؤدب باشند، نه آنکه با آن، بدن خود را بخارانند و هرگز پیغمبر اسلام را همه جا حاضر نمی دانستند، که بگویند السلام علیک ایها النبي، بلکه بصورت غایب سلام و رستگاری را از الله بر پیغمبر خود تقاضا میکردند و میگفتند السلام على النبی و رسمی که فعلا هست، شرک به الله است، زیرا معنایش این است، که تو ای پیغمبر، مانندِ الله همه جا حاضر و ناظری و سلام و رستگاری بر تو باد، با اینکه در قرآن بارها تذکر داده شده، که پیغمبران و تمام پرهیزکاران حقیقی پس از مرگ روحشان به بهشت برده میشود و در آنجا نزد الله زنده هستند و روزی میخورند و در آنجا چون بسیار دور از زمین است، حتی صدای مردم دنیا را نمی شنوند، غیر از آنچه ذکر شد، نماز مقرره در زمان پیغمبر اسلام یکی این بود، که آنرا هر شبانه روز در پنج وقتِ مجزا از هم میخواندند و حتما مجبور بودند، که معنای تک تک مطالب نماز را بدانند و در هنگام نماز توجه داشته باشند که در پیشگاه الله و در نماز خود چه میگویند و مانند امروزه نبود، که فکر خود را متوجه ی ادا کردنِ لهجه عرب نمایند و از معنای آن بر کنار باشند و بدانید که الله کسی است که شما بسوی او جمع آوری میشوید (یعنی تمام بشرها پس از مرگ بسوی زمین آخرت جمع آوری میشوند که مرکز قدرتی از الله و عرش اوست (منتها پیغمبران و نیکوکاران درجه یک، به سرعت بسوی آنجا برده میشوند، ولی دیگران بسیار آهسته باید دوران عالم برزخ را بگذرانند، تا پس از متلاشی شدن کره زمین بسوی زمین آخرت برده شوند (۷۲ |
006-072-058-أنعام
« Back to Glossary Index